Δευτέρα σήμερα
Μπύρα, όχι πολύ παγωμένη, με λεμόνι, μεσημέρι περασμένο, ένα παράθυρο μόνον ανοιχτό, μπαλκονόπορτα κλειστή και ο ανεμιστήρας να δουλεύει στην μικρότερη σκάλα. Αυτά είναι αρκετά για αυτό το μεσημέρι. Γενικώς ηρεμία μετά το κυριακάτικο αντάριασμα. Η Δευτέρα είναι πάντα πιο λογική μέρα, βλέπεις την Κυριακή και λυπάσαι που την ξόδεψες πρόχειρα. Παρασύρεται κανείς από το παρελθόν και από τον τρόπο που ζούσε σ'αυτό. Είναι κάτι σαν συνήθεια και είναι γνωστό πως η συνήθεια είναι μεγάλο θέμα γενικώς. Όπως και να'χει η Κυριακή πέρασε, μαζί με την αναλαμπή της και με μόνη απώλεια το κείμενο που σβήστηκε και αφού σβήστηκε δεν πρόκειται να ξαναγραφεί. Αυτή η τακτική να διαγράφει κάποιος κομμάτι του γιατί δεν μπορεί να χειριστεί μια απροσδόκητη εξέλιξη, είναι όντως ολέθρια. Εντάξει, ίσως το ολέθρια ως λέξη να είναι βαριά, όλεθρος είναι άλλο πράγμα, αλλά το κείμενο είχε γραφεί με αρκετό κόπο που τώρα δεν προτίθεται να ξανακάνει για κανέναν λόγο και η αιτία είναι πως αν γράψει πάλι ό,τι άστο