Stefi's Home

Τέτοιες στιγμές, στη θάλασσα αυτή, που πάω από μικρό παιδί, νιώθω ευτυχισμένη ακόμα κι όταν έχω απώλειες βαριές. Είναι η Θάλασσά Μου!!! (φαίνομαι κτητική, το ξέρω, αλλά τα θέματα ασφάλειας πάντα ήταν η αχίλλειος πτέρνα μου) Κοιτάζω στον ορίζοντά της και ταξιδεύω σε μένα όπως πάντα ήξερα να κάνω. Της έχω εμπιστευτεί τα πάντα, σιωπηλά και μοναχικά, ενώ εκείνη απαντάει με τα κύματά της, μικρά ή μεγάλα. Είναι σίγουρα πιο θορυβώδης από εμένα που περνάω σχεδόν απαρατήρητη σαν γάτα κουλουριασμένη σε μια ομπρέλα  από κάτω. Δεν είναι η Θάλασσά Μου μόνο το καλοκαίρι. Έχω και χειμωνιάτικα μεσημέρια περάσει καταπληκτικά εκεί ακόμα και αν έκλαιγα για σοβαρά ή για γελοία θέματα (δεν έχει σημασία αυτό). σσσστττ, ακούστε τα τζιτζίκια που τραγουδάνε!!!!!!!! Δεν υπάρχουν πιο υπέροχοι τραγουδιστές από τους τζίτζικες του καλοκαιριού!! Μαγεία και μάλιστα ακόμα πιο μαγικό είναι πως το απολαμβάνω σχεδόν ιδιωτικά πολλά απογεύματα. Ο κόσμος ελάχιστος αλλά έτσι κι αλλιώς δεν με απασχολεί ο κόσμο

Ας αλλάξουμε γραφή, ας την κάνουμε πιο στρωτή έστω για λίγο. Όταν χάνω κάτι, είναι σαν να χάνομαι κι εγώ. Όσο ασήμαντο κι αν είναι, το παίρνω προσωπικά. Σήμερα έχασα κάτι που το είχα χρόνια, ήταν παρέα μου, ήταν δικό μου. Φυσικά και μπορώ να το αντικαταστήσω, μπορεί και με κάτι ολόιδιο, αλλά και πάλι όσο ίδιο κι αν είναι θα ξέρω πως δεν είναι το αρχικό. Αυτό με βάζει στη σκέψη να μην το αντικαταστήσω! Είναι τρελό, το ξέρω, ή έστω είναι μη κοινώς λογικό, αλλά έτσι το σκέφτομαι χωρίς να το κατανοώ απόλυτα. Με εκνευρίζει, με αποδιοργανώνει, με κάνει να νιώθω αδύναμη όταν χάνω πράγματά μου και τελευταία μάλλον συμβαίνει συχνά ή μου φαίνεται έτσι. Το πιθανότερο είναι πως κάθε φορά που χάνω κάτι να σκέφτομαι πως τελευταία χάνω πολλά και ο κύκλος των ερωτήσεων γιατί συμβαίνει αυτό, ξεκινάει πάλι από την αρχή. Όλοι στο σπίτι όταν με ακούνε να λέω : "το έχασα", μένουν ακίνητοι. Ξέρουν την συνέχεια. Με ανέχονται βέβαια, ακόμη τουλάχιστον. Ξεκινάνε να ψάχνουν. Όλοι μαζί ή ένας ένας