Stefi's Home

Μπύρα, όχι πολύ παγωμένη, με λεμόνι, μεσημέρι περασμένο, ένα παράθυρο μόνον ανοιχτό, μπαλκονόπορτα κλειστή και ο ανεμιστήρας να δουλεύει στην μικρότερη σκάλα. Αυτά είναι αρκετά για αυτό το μεσημέρι. Γενικώς ηρεμία μετά το κυριακάτικο αντάριασμα. Η Δευτέρα είναι πάντα πιο λογική μέρα, βλέπεις την Κυριακή και λυπάσαι που την ξόδεψες πρόχειρα. Παρασύρεται κανείς από το παρελθόν και από τον τρόπο που ζούσε σ'αυτό. Είναι κάτι σαν συνήθεια και είναι γνωστό πως η συνήθεια είναι μεγάλο θέμα γενικώς. Όπως και να'χει η Κυριακή πέρασε, μαζί με την αναλαμπή της και με μόνη απώλεια το κείμενο που σβήστηκε και αφού σβήστηκε δεν πρόκειται να ξαναγραφεί. Αυτή η τακτική να διαγράφει κάποιος κομμάτι του γιατί δεν μπορεί να χειριστεί μια απροσδόκητη εξέλιξη, είναι όντως ολέθρια. Εντάξει, ίσως το ολέθρια ως λέξη να είναι βαριά, όλεθρος είναι άλλο πράγμα, αλλά το κείμενο είχε γραφεί με αρκετό κόπο που τώρα δεν προτίθεται να ξανακάνει για κανέναν λόγο και η αιτία είναι πως αν γράψει πάλι ό,τι άστο

Το κενό, κενότατο καλοκαίρι. Υποτίθεται θα έγραφα, υποτίθεται πως είχα ξεκινήσει, το πρώτο κεφάλαιο, το πρώτο στιγμιότυπο. Αλλά και πάλι όλα Άκυρα. Το έσβησα. Δεν το χρειάζεται κανείς. Εγώ το ξέρω. Και είναι μόνον δικό μου. Τι πρωτότυπο!!!! Λες και μπορεί να ήταν άλλου. Οκ. Λοιπόν, τα διέγραψα όλα. Διαγράφηκα και πάλι. Αυτό κι αν είναι ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ!  Ασφαλώς θα επιβιώσω. Αυτή είναι η εντολή που κουβαλάω. Νόμιμη πια! Τελικά τίποτα δεν είναι αρκετό εκτός κι αν τους φτύνεις όλους και όλα!!

Λένε πως έχει φεγγάρι εκεί έξω καταπληκτικό!! Χα, ας λένε, εγώ δεν το έχω ανάγκη. Μέσα στο δωμάτιο, ακουμπισμένη στο τοίχο, επιλέγοντας να μένω σταθερή για κάτι να αξίζει. Και το κόκκινο φεγγάρι δεν μου φαίνεται τόσο πολύτιμο, αντιθέτως μάλλον πολυθρύλητο (ο κειμενογράφος με ειδοποιεί πως υπάρχει τέτοια λέξη, πάλι καλά χαχα). Οι θρύλοι; Υπερτιμημένοι προφανώς!!! Η πραγματικότητα πάντα το άπαν! (και τα σημεία στίξης, ιδιαιτέρως το θαυμαστικό μου κάνουν παρέα τελευταία ιδιαίτερα στενή, δεν βρίσκετε;) Το φεγγαράκι λοιπόν απόψε θα κάνει την δουλειά του, θα πουλήσει παραμυθάκια όπου δει, μόνον που εγώ πάλιωσα και τα παραμυθάκια δεν τα χάβω πια. Ούτε θυμάμαι την εποχή που τα "ψώνιζα". Τελικά φεγγαράκι μου (που δεν σε κοιτώ) είμαι μια χαρά χωρίς τη φατσούλα σου. Χμ, ξέρεις, τελευταία και πάλι έχω την γνώμη πως μπορώ να σε σβήσω ολοσχερώς από τον ουρανό μου. Ποτέ δεν μ άρεσε το αίμα!!! Ή μπορώ να σε φτιάξω όπως εγώ θέλω. Είμαι αρκετά μεγάλη πια και ως ενήλικας έχω την ευθύ

Τέτοιες στιγμές, στη θάλασσα αυτή, που πάω από μικρό παιδί, νιώθω ευτυχισμένη ακόμα κι όταν έχω απώλειες βαριές. Είναι η Θάλασσά Μου!!! (φαίνομαι κτητική, το ξέρω, αλλά τα θέματα ασφάλειας πάντα ήταν η αχίλλειος πτέρνα μου) Κοιτάζω στον ορίζοντά της και ταξιδεύω σε μένα όπως πάντα ήξερα να κάνω. Της έχω εμπιστευτεί τα πάντα, σιωπηλά και μοναχικά, ενώ εκείνη απαντάει με τα κύματά της, μικρά ή μεγάλα. Είναι σίγουρα πιο θορυβώδης από εμένα που περνάω σχεδόν απαρατήρητη σαν γάτα κουλουριασμένη σε μια ομπρέλα  από κάτω. Δεν είναι η Θάλασσά Μου μόνο το καλοκαίρι. Έχω και χειμωνιάτικα μεσημέρια περάσει καταπληκτικά εκεί ακόμα και αν έκλαιγα για σοβαρά ή για γελοία θέματα (δεν έχει σημασία αυτό). σσσστττ, ακούστε τα τζιτζίκια που τραγουδάνε!!!!!!!! Δεν υπάρχουν πιο υπέροχοι τραγουδιστές από τους τζίτζικες του καλοκαιριού!! Μαγεία και μάλιστα ακόμα πιο μαγικό είναι πως το απολαμβάνω σχεδόν ιδιωτικά πολλά απογεύματα. Ο κόσμος ελάχιστος αλλά έτσι κι αλλιώς δεν με απασχολεί ο κόσμο

Ας αλλάξουμε γραφή, ας την κάνουμε πιο στρωτή έστω για λίγο. Όταν χάνω κάτι, είναι σαν να χάνομαι κι εγώ. Όσο ασήμαντο κι αν είναι, το παίρνω προσωπικά. Σήμερα έχασα κάτι που το είχα χρόνια, ήταν παρέα μου, ήταν δικό μου. Φυσικά και μπορώ να το αντικαταστήσω, μπορεί και με κάτι ολόιδιο, αλλά και πάλι όσο ίδιο κι αν είναι θα ξέρω πως δεν είναι το αρχικό. Αυτό με βάζει στη σκέψη να μην το αντικαταστήσω! Είναι τρελό, το ξέρω, ή έστω είναι μη κοινώς λογικό, αλλά έτσι το σκέφτομαι χωρίς να το κατανοώ απόλυτα. Με εκνευρίζει, με αποδιοργανώνει, με κάνει να νιώθω αδύναμη όταν χάνω πράγματά μου και τελευταία μάλλον συμβαίνει συχνά ή μου φαίνεται έτσι. Το πιθανότερο είναι πως κάθε φορά που χάνω κάτι να σκέφτομαι πως τελευταία χάνω πολλά και ο κύκλος των ερωτήσεων γιατί συμβαίνει αυτό, ξεκινάει πάλι από την αρχή. Όλοι στο σπίτι όταν με ακούνε να λέω : "το έχασα", μένουν ακίνητοι. Ξέρουν την συνέχεια. Με ανέχονται βέβαια, ακόμη τουλάχιστον. Ξεκινάνε να ψάχνουν. Όλοι μαζί ή ένας ένας

Σαν όλα να άλλαξαν, σαν όλα να έμειναν ακίνητα, σαν όλα γίνηκαν λεύτερα. Περίεργη αίσθηση! Σαν να ξέρεις πως τίποτα δεν ξέρεις και δεν οφείλεις μάλιστα να ξέρεις. Περίεργο τοπίο! Κοιτάζεις και αναγνωρίζεις τα μισά, τα άλλα τα φαντάζεσαι αλλά και στη φαντασία μέσα έχεις ανάλαφρη διάθεση. Είναι χαρά αυτό! Διάφορη από ορισμούς παλιούς, αλλά χαρά! Ταξίδι! Πόσο καιρό να αρθρωθεί τέτοια λέξη! Όμως και πείσμα μαζί και όταν πεισμώνεις, ω είσαι εκπληκτική. Με κάνεις περήφανη ως πεισματάρα, κόρη μου! Πόσα κατάφερες, χωρίς εξάρσεις ανεπίτρεπτες. Προσγειωμένη και σταθερή σαν κοτρόνα ακόμα και στον βυθό που αγαπάς. Θα κάνω γρίλια το παράθυρο να δω όλο το καλοκαίρι από κει.