Το "χαμένο"

Ας αλλάξουμε γραφή, ας την κάνουμε πιο στρωτή έστω για λίγο.

Όταν χάνω κάτι, είναι σαν να χάνομαι κι εγώ. Όσο ασήμαντο κι αν είναι, το παίρνω προσωπικά. Σήμερα έχασα κάτι που το είχα χρόνια, ήταν παρέα μου, ήταν δικό μου. Φυσικά και μπορώ να το αντικαταστήσω, μπορεί και με κάτι ολόιδιο, αλλά και πάλι όσο ίδιο κι αν είναι θα ξέρω πως δεν είναι το αρχικό. Αυτό με βάζει στη σκέψη να μην το αντικαταστήσω! Είναι τρελό, το ξέρω, ή έστω είναι μη κοινώς λογικό, αλλά έτσι το σκέφτομαι χωρίς να το κατανοώ απόλυτα.
Με εκνευρίζει, με αποδιοργανώνει, με κάνει να νιώθω αδύναμη όταν χάνω πράγματά μου και τελευταία μάλλον συμβαίνει συχνά ή μου φαίνεται έτσι. Το πιθανότερο είναι πως κάθε φορά που χάνω κάτι να σκέφτομαι πως τελευταία χάνω πολλά και ο κύκλος των ερωτήσεων γιατί συμβαίνει αυτό, ξεκινάει πάλι από την αρχή.
Όλοι στο σπίτι όταν με ακούνε να λέω : "το έχασα", μένουν ακίνητοι. Ξέρουν την συνέχεια. Με ανέχονται βέβαια, ακόμη τουλάχιστον. Ξεκινάνε να ψάχνουν. Όλοι μαζί ή ένας ένας, δεν έχει σημασία. Το κάνουν για να μην φτάσω στην "κίτρινη φάση" μου. Εκεί δηλαδή που μονολογώ δυνατά και ακατάπαυστα, το έχασα, το έχασα, το έχασα και φέρνω προς την κίτρινη φυλή. Μονολογώ και μένω "παγωτό". Κοιτάζω το ταβάνι, τους τοίχους, τις πόρτες, τα παράθυρα και λέω μονότονα τι έπαθα. Είμαι ανίκανη να ψάξω. Με τρελαίνει το ψάξιμο, η αγωνία του, η ανακατωσούρα του, η απογοήτευσή του. Ακόμα και να το βρω ή να μου το βρουν, είμαι βέβαιη πως θα το ξαναχάσω, απλά μου δόθηκε μια παράταση. Κι έτσι ζω σε παρατάσεις χρόνου. Φοβάμαι πως κάποτε θα φτάσω και στα πέναλτι ...
Στην οικογένεια δεν υπάρχει ιστορικό άνοιας ή αλτσχάιμερ, ο τρόμος μου όμως δεν υποχωρεί με λογικές σκέψεις. Παραμένει ζωντανός αν και η μνήμη μου λειτουργεί θαυμάσια. Τόσο υψηλών αποδόσεων είναι το μνημονικό μου που σε κλάσματα του δευτερολέπτου, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ψάχνουν το χαμένο μου, εγώ πηγαίνω βήμα βήμα πίσω στις κινήσεις μου για να το εντοπίσω νοερά. Να βρω την λογική στιγμή που το έχασα!
Απόψε πήγα πάλι πίσω πίσω αλλά πρέπει να περιμένω να ξημερώσει για να πάω στο "τόπο του εγκλήματος" ή αλλιώς της αφηρημάδας μου.
Εξ'ου και το ξενύχτι ... για κάτι που αναπληρώνεται πολύ εύκολα ... κι όμως, για μένα όχι!!!